Shigjete

Plangprishësi yt-A do ta presësh?

Plangprishësi yt ka një emër e fytyrë që nuk i ngjan djaloshit pa emër e fytyrë të shëmbëlltyrës biblike. Edhe  Rembranti që e hodhi me aq mjeshtëri në një telajë nuk i dha fytyrë, por e la të strukur, të fshehur në trupin e të atit, mbase si për të thënë se ky djalosh mund të ishte gjithkush.

Ky djalosh ndan sot me të gjithë plangprishësit e tjerë, një dëshirë të paduruar për ta pirë jetën me eks, për të provokuar limitet e sfiduar kufijtë e saj,në etjen për të ia nxjerrë fundin. Në dejet e tij rrjedh aventura që e thërret deri në rebelim.

“Më jep pjesën e trashëgimisë time” – një kërkesë e pazakontë në atë kohë e kulturë, kur pasuria trashëgohej pasi dikujt i vdiste i ati, por jo ndërsa ai ishte gjallë. A thua ishte një simbolikë e mohimit të tij? A ishte sikur po thoshte: “për mua është sikur të kesh vdekur, nuk je më askush, prandaj më jep tani trashëgiminë që më takon”

Donte të mirat e tij, por jo atë, sigurimin financiar, djersën e tij, por jo “tutelën” e tij. Ky djalosh donte të jetonte” i lirë”, të jetonte jetën e tij pa i dhënë llogari kërrkujt për si dhe çfarë bënte me të. Të jetuarit nën të atin i ishte kthyer në një pengesë të cilën donte ta kapërcente me çdo kusht. Cfarë kishte atje tutje; atje përtej arave e fushave të babait, përtej portës së shtëpisë së tyre të madhe ku nuk i mungonte asgjë? A thua ishte kërshëria e Edenit, që çoi nënën e parë të njerëzimit drejt mollës së ndaluar?!

Pse ta mohojmë. Të gjithë e kemi një mollë të ndaluar, një mollë që na grish: e bukur për t’u parë, e mirë për t’u shijuar. Një mollë që na mbush më kenaqësi në momentin që i afrohemi dhe hedhim hapin e guximshëm për ta provuar. E bukur për t’u parë, e mirë për t’u shijuar. Na premton që do të jemi zota, zota të vetës sonë, të lirë, jo më nën kontrollin e dikujt. Një iluzion që zgjat vetëm një çast, sa hap e mbyll sytë. Kënaqësia do të tretet ashtu si kripa në ujë, dhe realiteti i hidhur i një skllavërie më të rëndë se kufijtë e shtëpisë së babait, do të na hidhërojë deri në palcë.

Ky ishte realiteti i ri  i djaloshit plangprishës.

Jemi mësuar të mendojmë për të. Kalvarin e vuajtjeve të tij qysh prej shkëlqimit e rënies së tij, deri tek lufta për mbijetesë në stallat e derrave, e tek kthimi i tij për shtëpi. Jemi mësuar edhe të mendojmë për babanë e tij, të kërrusur nga vitet që pret çdo ditë me sytë nga rruga, se kur do të kthehet i biri.

Por pak informacion ka për ato vitet midis, ato vite që iu deshën djaloshit ta pinte jetën me fund, dhe ato vite të të atit për ta pritur me sytë tek dera. Shëmbëlltyra nuk na tregon shumë për të atin, nuk na e tregon zemërimin, as lëndimin e tij. Ndoshta sepse në fund dashuria për të birin tejkaloi gjithë zemërimin, dhimbjen, zhgënjimin, padrejtësinë që i ishte bërë nga dikush që e donte dhe çmonte pa fund.

Jam e sigurtë që të gjithë kemi plangprishësit tanë, të cilët në një moment të caktuar kanë thyer besën me ne, kanë ngrënë bukën e kanë përmbysur kupën, kanë marrë ç‘kanë dashur e janë larguar me pjesën e pasurisë sonë, të cilën e kanë fituar në mënyrë të padrejtë e disi me dhunë. Nuk është e lehtë t’i duash, t’i duash kur dashuria të është kthyer me mosmirënjohje dhe padrejtësi nga ana e tyre. E megjithatë secili e ka një zgjedhje. Ose do të ndalë kohën aty e do të jetojë sikur ata të mos ekzistojnë më, ose do të përleshen me gjithë ndjenjat e tyre të zemërimit e revoltës derisa dashuria të triumfojë. Ose do të dorëzohen dhe do t’i konsiderojnë të humbur a të vdekur, ose do të luten çdo ditë për ta, duke pritur me sytë drejt rrugës. Sepse një ditë është e sigurtë që plangprishësi yt do të kthehet.

A do ta presësh? A do ta pranosh?

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Pin It on Pinterest

Share This