Kur jeta bëhet e rëndë: Besimi tek Perëndia përmes ujërave të thella

Cilat janë ujërat më të thella që ke kaluar?

Për disa, është një sëmundje; për të tjerë, papunësia, varfëria, humbja e një të afërmi ose një anëtari të familjes. Ndërsa shkruaj, më vjen në mendje fytyra e ëmbël e Grace Maxwell, një nga studentet që humbi jetën në përplasjen e avionit te pasagjereve me helikopterin ushtarak mbi ujërat e lumit Potomac në Washington, D.C. Shumë të rinj të talentuar humbën jetën atë ditë në ujërat e Potomacut. Për ta, ato ishin ujërat më të thella. Ata mbyllën sytë dhe tani familjet e tyre duhet të ecin mes dhimbjes së atyre ujërave.

Pse nuk më shqitet nga mendja Grace Maxwell? Sepse ajo ishte studente në universitetin e Cedarville në Ohio. Unë e njoh atë shkollë, e njoh atë komunitet studentor, që ndodhet në mes të fushave të misrit, siç themi ndonjëherë me shaka. Një komunitet ku studentët e duan Zotin dhe janë si një familje. Çdo ditë, ata e nisin mëngjesin me shërbesat në kapelë, ku adhurojnë Jezusin me këngët më të bukura që kam dëgjuar, dhe më pas dëgjojnë nga Fjala e Perëndisë. Pastaj shpërndahen në fakultetet e tyre, një universitet i krishterë që shkëlqen akademikisht. Studentë që kanë përfaqësuar shkollën në konkurse dhe kampionate kombëtare, duke rrëmbyer çmime. Studentë inxhinierie që kanë marrë pjesë në projekte të rëndësishme kombëtare.

A e dini që Grace, vajza e qetë me një buzëqeshje rrezatuese, studente e inxhinierisë dhe biomedikës, po drejtonte një projekt për shpikjen e një pajisjeje që do t’i ndihmonte një fëmije me nevoja të veçanta nga Dayton të ushqehej vetë, pa ndihmën e askujt?

Udhëtimi i Grace në këtë tokë u mbyll në ujërat e thella të Potomacut, ndërsa ne na mbeten pyetje për të cilat nuk kemi përgjigje. Pse një vajzë e re, e talentuar, që e donte Zotin, u gjend në atë avion?

Në këtë jetë, kur kalojmë nëpër ujërat e thella, lindin pyetje që nuk na shkojnë mendja t’i bëjmë kur jemi në bregun e ngrohtë të jetës:

Zot, pse? Pse mua? Çfarë kam bërë që po më ndodh kjo? Ku je? Zot, a je? Dhe, nëse je, pse i lejon këto gjëra të ndodhin?

Na duket sikur Zoti nuk është aty, por Ai është. Ai nuk është larguar asnjëherë që nga krijimi i njeriut, qenia që e krijoi me aq dashuri në kopshtin e Edenit. Ai e veshi me lavdi, e bëri të ngjashëm me Veten. I dha tokën për ta zotëruar, e vuri mbi kafshët dhe gjallesat. I dha punë jo për ta munduar, por për t’i dhënë qëllim, sepse ka gëzim në administrim. Ka gëzim në krijimtari. Ka gëzim në qeverisjen e vërtetë. Dhe ka shpërblim.

Por që nga momenti kur Adami dhe Eva nuk i besuan Perëndisë dhe dashurisë së Tij për ta, kur menduan se Ai po u privonte një njohuri më të lartë, atë të së mirës dhe të keqes, mëkati hyri në botë.

Shumë njerëz sot, kur mendojnë për mëkatin, mendojnë për simptomat e tij: vrasje, vjedhje, tradhti. Por mëkati fillestar nuk ishte asnjë prej këtyre. Mëkati fillestar ishte mosbesimi tek Perëndia. Mosbesimi tek Fjala e Tij, që paralajmëroi se po të hanin nga pema e njohjes së së mirës dhe së keqes, do të vdisnin. Kur Eva e pa pemën, ajo iu duk e mirë për t’u parë dhe e lakmueshme për t’u ngrënë. Ajo dëshiroi të bëhej si Zoti dhe e hëngri. Nuk besoi se do të vdiste; përkundrazi, besoi se do të bëhej si Perëndia, jo më thjesht një shëmbëlltyrë, por një Zot më vete.

Dhe ajo që pasoi ishte tragjedia që po e përjetojmë brez pas brezi: vdekja fizike dhe ajo shpirtërore.

Bota nuk ka qenë më njësoj që atëherë.
Toka që prodhonte lloj-lloj frutash filloi të mbushej me ferra.
Puna u bë e rëndë.
Marrëdhëniet u bënë të vështira.
Vrasja e parë ndodhi në familjen e parë, kur Kaini, nga xhelozia, vrau të vëllanë, Abelin.
Dhe ndërsa njerëzimi u shtua, u shtuan dhuna, imoraliteti, luftërat, të gjitha të rrënjosura në të njëjtin mëkat fillestar: lakmia për pushtet, para dhe epsh.

Hidh sytë rreth e rrotull dhe më thuaj: A nuk buron çdo padrejtësi dhe dhimbje në botë nga këto tri gjëra?

A na ka braktisur Perëndia? Jo. Ai ka qenë gjithmonë me njeriun, duke i treguar rrugën për të dalë nga ujërat e thella.
Brez pas brezi, Ai dha ligjin.
I mbajti hapur kanalet e komunikimit përmes lutjes.
Premtoi Jezusin, i Cili erdhi si Shpëtimtari dhe mori mbi Vete plagët dhe mëkatet tona.
Dhe Ai ka premtuar një jetë të re për të gjithë ata që marrin seriozisht Fjalën e Tij dhe i besojnë.

“Kush beson në mua nuk vjen më në gjyq, por ka kaluar nga vdekja në jetë.“Jezusi

E ëmbla, e talentuara Grace Maxwell e njihte Jezusin. Ndaj, edhe pse jeta e saj në tokë ishte e shkurtër, ajo ka kaluar nga vdekja në jetë. Ujërat e thella nuk mund të merrnin shpirtin e saj.

Është kjo shpresë e pamohueshme, e cila për disa tingëllon si marrëzi, një përrallë për njerëzit e dobët. Por jo për ata që e kanë shijuar Jezusin dhe kanë përjetuar praninë dhe ndihmën e Tij çdo ditë, përmes përgjigjeve të lutjeve, paqes dhe ngushëllimit që nuk mund të shpjegohen ndryshe, veçse si ndihmë hyjnore.

Nuk e di cilat janë ujërat e tua sot. Edhe unë kam ujërat e mia, ujëra që thërrasin thellë dhe përplasen pa mëshirë në zemrën time, duke më rrëzuar.

Por unë e di ku qëndroj: mbi një shkëmb të fortë, që ka një Emër: Jezus.

Ndaj, Fjala e Tij më sjell shpresë sot:

“Kur të kalosh përmes ujërave, ato nuk do të të mbysin.” Isaia 43

Po ti, ku po mbahesh?
Kush është shkëmbi yt?
A është i qëndrueshëm sa Jezusi?